نا امید

تو و فاصله با هم یکی شدید من و پاهام به رسیدن نا امید کاش می شد می رسیدم تا می دیدم تو و فاصله به هم چیا می گید ؟

می ترسم

من صبورم اما بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم بی دلیل از همه ی تیرگی تلخ غروب و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند می ترسم

مرا انتخاب کرد ...

درد ، مرا انتخاب کرد ... من ، تو را ...  تو ، رفتن را ... آسوده برو دلواپس نباش من و درد و یادت تا ابد با هم هستیم

درد

سری را که درد نمیکند دست مال نمیبندند اما سر من درد می کند برای دستی که مال تو باشد

رفت …

کوتاه ترین قصه ی دنیا ... رفت …

سخت تر

خیلی وقت است فراموش کرده ام کدامیک را سخت تر می کشم  ؟ رنــــج ! انتظار ! یا نفس را ...

تو

چه فرقی دارد ، شهر ما خانه ی ما باشد یا نباشد ؟وقتی تو نه در شهر ما هستی و نه در خانه !

همین حوالی ...

امتداد فاصله از اعتبار عاطفه نمی کاهد همیشه هستی همین حوالی ...

زمستان است

زمستان است و من شنیده ام روزها کوتاه تر می شوند ولى . . . نمیدانم چرا دارند این روزها هى بلندتر می شوند بى تو

نگاه کن

نگاه کن آن دور دست ها یکی تنها به انتظار ایستاده ... لبخندی عاشقانه ، دستی برایش تکان بده تا بشکند حصار سنگی تنهایی اش ...